Osteopathie is een geneeswijze die zich kenmerkt door een manuele (met de handen) aanpak van de patiënt.

De osteopaat stelt zich tot doel de gezondheid van de patiënt te herstellen, te optimaliseren of te onderhouden.

De osteopathie steunt op de principes dat de mens functioneert als een geheel en dat het lichaam over een zelfherstellend vermogen beschikt. Door de functie van het lichaam als eenheid te herstellen, beïnvloedt de osteopaat dat zelfherstellend vermogen ten gunste. 

​

Osteopathie kan zowel complementair aan als alternatief voor een standaard medische behandeling gezien worden. 

​

Osteopathie heeft, zoals blijkt uit haar filosofische grondslagen, naast een curatieve (genezende) functie ook een plaats binnen de preventieve geneeskunde. 

​

Osteopathie wordt bepaald door haar filosofische principes. Die principes vormen het kader waarbinnen elk denken en handelen in de osteopathie zinvol wordt. De osteopathie evolueert ook, dankzij een duidelijke onderzoeksdynamiek. De evolutie van kennis binnen de basiswetenschappen, de klinische evaluatietechnieken en het technisch handelen brengen een bevestiging en een verder ontwikkelen van de diagnostiek en van de osteopathische praktijk met zich mee. 

Ze is voordurend in evolutie en wordt ze een steeds meer efficiënte geneeswijze ten dienste van de gezondheid.